Hayat neydi? yaşamak neydi?

Hayat neydi?
Yaşamak neydi?
Özlemek miydi yaşamak.
Bir yüreğin, sevdalısına çektiği özlem.
Yoksa, hücredeki birinin, gökyüzüne çektiği özlem miydi?
Paslı demir ve yosun tutmuş taşların kokusu içinde;
Denizin, ormanın, fırından yeni çıkmış ekmeğin kokusunu duyulan,
özlem miydi yaşamak? !
Yoksa kapanmak mıydı; Hani içine, sonsuza?
Kafasındaki soru işaretleriydi belkide, benliğin!
Anlık haykırışlar mıydı?
Yaşamak, Ay’ın Güneş’e çektiği hasret miydi yoksa?
Güneş’in bir kere daha doğabilmek için,
ışığını Ay’a vermesi miydi?
Kuşların, sabaha kadar çıkardıkları çığlıklar neydi?
Hayat mı, Yaşam mı?
Vicdanını rahatlatmak için mi yapmasıydı inandıklarını,
Yoksa inandıkları yaparken, uğrunda yanındakilerini,
kaybetmeye başlaması mı insanın...?
Gerçekten yaşam, hayatın içine sıkışmış mıydı?
Direnmek miydi yaşam; Hayata? !
Batan Güneş’e teslim, yalnızlığa inat...!

Hangisi yaşamdı, hangisi hayat, tüm bunların...?
Özgürlüğü, katmadık daha işin içine!
Öyle bir tutsaklık var mıydı, düşüncelerden öte?
Düşünmüyorsak yok muyduk, yaşamıyor muyduk?
Özlemin her türlüsünü tatdık.
Güneş’e ve Ay’a çok uzaktık.
Yıldızlardı erişilmez olanı!
Denizler kadar aşılmaz, ormanlar kadar kardeş olamazdık.
Teklikten ve Hürriyetten hiç bahsetmiyelim!
Sürüdeki koyunduk, pembesini bulamadık.
Mutluluğu hiç aramayalım!
Anlık hazlarda bulduk kendimizi; Haykırışlarda değil! ! !
Tüm değerleri hiçe saydık.
Umursamıyorduk, değerleri de insanları da.
Hayattaydık ve yaşıyorduk...

Yaşamak, birazda sevmek ti; Çok sevmek...!
Sevmenin tanımı çoktu, bir tane daha eklendi!
Kabullenmek ti sevmek.
Düşünmeden, çirkinliği yada güzelliği!
Sadece kabul etmek...
Sevmek ti çünkü adı; Çok sevmek!
Yaşamak, öğrenmek ti birde.
Herşeyi öğrenmek; Kendini öğrenmek...!

Yaşamak, hayattı; Hayat, yaşamak.
İnsanlarda vardı.
Bezdiğin, nefret ettiğin...!
İçiçeydi, ayıramazdık.
Sevmeliydik, her türlüsüyle sevmenin.
Kabul etmeliydik! ?

Yaşamak, sevmekti; Çok sevmek.
Ölmekti, yaşamak; Kendi içinde...!
’O’na rağmen, hissettirmemekti.
Sevmekti; Çok sevmek...!

Hayat, kahpeydi, pislikti, çekilmezdi çoğu zaman.
Yaşamaksa, çok güzeldi. (eskiden)
Güzelse, (eskiden de olsa) sevmekti; Çoksevmek,
Ve her şeyi kabullenmek...! ?
Kaderdi azıcıkta; kabullenmek zorunda olduğun için.
Anlatılamaz şeyler vardır;
Söylenemeyecek şeyler, olduğu gibi,
Kendine bile...!
Hayat ve yaşam olguları da böyledir işte;
Anlatılamaz, söylenilemez!
Sadece –Yaşayarak- öğrenirsin...! ?
Her şey, sevmektir; Çok sevmek...
Her şey, ölmektir; Kendi içinde!
Sevmektir; Çok sevmek!
Kabullenmek...! ?

Çok ağırdı –bu hayatta yaşamak-
Güzelleştirileceği inancıyla, kandırılan masum değerlerin,
hiçe sayılarak harcanılmasını görmek, çok ağırdı...!
Göz yaşı dökmek; Her doğan yeni bir yüreğe...!
Güzelleşmeyecek olan her şeye bakmak, çok ağırdı.
Bu –hayatta yaşamak- ta öyle...!
Kaderdi; Kabullenmek zorunda olduğumuz için? !
Ve her şeye rağmen sevmekti; Çok sevmek...!
Güzelleşmeyecek olanı, kandırılmış olmayı, kabullenmek.

Özgürlüktü, yaşamak!
Özgürlüğü bulabilmek; Öyle ki basit değildi bu!
‘O’nun tutsaklığını yaşayabilmek...!
Sevmekti; Yaşamakta, Hayatta!
Sadece sevmek, her şeye rağmen çok sevmek.
Ölmekti; Kendi içinde, hissettirmeden.

Oynamaktı, yaşamak.
Güzellik adına, iki yüzlüce, çirkince.
Perdede, arkasında, önünde, hayatın tam içinde.
Çirkinliğini sadece, senin görebildiğin bir oyun!
Yorulamazsın, sıkılamazsın ve asla çıkamazsın!
Ebede sensin, saklananda.
Körsün aynı zamanda, durmadan koşarsın;
Yakalayamazsın pembe koyunu.
Böyle bir oyundur; Severek oynamalısın!
Çünkü sevmektir hayat ve yaşamak.
Kabullenmek,sevdiğin için, çok sevdiğin için

Her şeye hayır deyip, isyan etmektir belkide...?
Gün gelip, başını öne eğip, utanarak çıkacağını karşısına düşünmeden,
İsyan etmek...!
Ama sevmektir ya Hayat ve Yaşam;
Kabullenmektir, o yüzden; ÇOK SEVDİĞİN İÇİN...
Sevmelisin, birkere ve çok...!