Hayat nereye gidiyor Şiiri - Oktay Çekal

Hayat nereye gidiyor…

Bu ömrü bu gün, en başa sardım.
Gözlerimde, çocukluğum emekliyordu.
Düşüncelerim saf, yüreğim sevgi doluydu.
Yıllar öncesinde, ruhum huzuru yaşıyordu.

Geçen bu kadar zamanda ne oldu.
Gözlerimi kızıl sancılar nerden buldu.
Tenim vurgun yemişçesine acılarla doldu.
Hayat aynıydı, ama değişen neydi zamanda.

Bunu çok düşündüm, ömrümün koridorlarında dolaştım.
Gecelerin yıldızlarında günün aydınlığında,
Hatta dostların yakınlarımın nefes sıcaklığında,
Tüm sıkıntı insanların niyetlerinde,
Ve değişen değerlerinde idi…

Büyüklere saygı, küçüklere sevgi denen,
Gelenek ve görenekler, ata değerleri,
Hatta büyüklerin sözlerinin artık itibar görmemesi,
Hayatın mantalitesinin maddiyat olduğu,
Bir zamanda yaşamamız ve buna tahammül etmemiz.

Çevremizde kötü örneklerin çoğalması ve…
Bunlara seyirci kalmamız, güzel bir şey gibi bakmamız.
Her şeyden acısı da, alışmamız sıradan bir şeymiş gibi
Doğruların yanlış, yanlışların doğru sayıldığı,
İnanışlarımız deforme olurken susup seyretmemiz.

Oktay ÇEKAL
04.01.2014-21.50