Sapanımla fırlatırım yıldızları güneşe.
Sanki ben küçük bir çocuğum.
Açmazsa çiçek küserim, kaçar benden neşe.
Kaybolmuş gibi mavi boncuğum.
Soluk soluğa çağlayanlarla yarıştım.
Oluk oluk aktım nehre.
Aldım başımı gittim, kalabalıklara karıştım.
Benliğimden nefes kattım dehre.
Hayat nedir ki? Bazen iniş, bazen yokuş!
Kimse, ama kimse zirvede kalamaz.
Ömür ne ki? Can kafesinden uçan kuş!
Ecel onu geri salamaz.
Ufukları sarar her dem kutlu bir muştu.
Ararım, olurum ona pervane.
Dolaştığım yerler kah ova, kah yokuştu.
Ölüm kuşu bulur konmaya bahane.
3Mart 2004 Çarşamba, Danimarka-Køge 16:08
Necmi ÜnsalKayıt Tarihi : 3.3.2004 17:17:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Kimse, ama kimse zirvede kalamaz.
Ömür ne ki? Can kafesinden uçan kuş!
Ecel onu geri salamaz. '
Hocam tebrikler.Yüreğinize sağlık.
TÜM YORUMLAR (18)