İnsanız kopuyor her gün ömrümüzden,
Her gün ne yükler geçer aşınmış köprümüzden,
Şafağı söker yüreğimizde titrek aydınlığın,
Kıyameti kopar dünyamızda yalnızlığın...
Çekeriz diz boyu kederi bir dolu kafayla,
Ölmeyiz, kaybolmayız sanırız bu sefayla...
Kaç yaşında hayatı sırtladı sırtı kambur nine?
Kaç kez dağlar yıkıldı üzerine?
Ya oğlaklar hangi çayırda su buldu,
Ne nimetler dallardan zevkimize sunuldu...
Gün gelir göçeriz, abı hayat suyunu rüyalarda içeriz,
Tufanlara aldırmadan bir çukura geçeriz...
Dünya işte ölüm, ölümlü dünya,
Zevki de sefasıda üç beş gün boyunca..
Oysa hayat ne ölmektir ne doğmak,
Hayat ölümün doğumunda hilkati bulmak.
Abdurrahman Yaşar 2
Kayıt Tarihi : 7.8.2018 21:36:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!