Hayat Ne Öğrettiyse Şiiri - Murat Gezici

Hayat ne öğrettiyse aldık teşekkür ettik,
Kol kırıldı ama yel içinde gizledik,
İçtiğimiz zehri içimizde erittik,
Bir belaymış hayat yaşamayı bilemedik…

Ateşe girdim yanmak ne çare,
Yanan sadece beden olsa keşke.
Gönlümün zulmünde bir deli çeşme,
Akar dururum bilmediğim gözlerde.

Ah ile vah ile biter mi bu ömür,
Yaşanan ne varsa şimdi gömülür…
Aşk bu işte, adı yok, başka olsa zaten görülür…
Görülmeyen aşkın mahpusu zor olur,
Hesabı mahşerde görülür…

Bir deli sevda hayatın ta kendisi,
Tutunmak isteyene çoktur nazı cilvesi,
Ateşte dans eder yansa da her hecesi,
Her yürekte tektir aşkın bilmecesi…

Biriken yaşlarla yaşanır zor olan ne varsa,
Akmayan nehirlerde boğulur ümitlerin tek başına,
Şimdi ufuksuz şimdi güneşsiz kaldım tek başıma,
Meğer ne belaymış hayat,
Meğer yaşamayı bilememişim…

Sen gökyüzünün en güzel yıldızı,
Sen yüreğimin en dertli sızısı,
Sen rüyalarımın en deli kızı,
Sen ateşlerin içinde,
Yüreğimin dar odalarındaki sessiz sancısı…

Of çekmek şimdi ne getirir bize,
Yaşamak aşkı sonuna kadar ne çare,
Al işte senin olsun bu gördüğün yâre,
Kalan ne kaldı bir baksan geriye…

04 MART 2011