Hayat ne garip anne Şiiri - Doğan Miroğlu

Hayat ne garip be anne
Hep dost dediklerimiz yakmadımı canımızı
Hep güvendiklerimiz vurmadımı sırtımızdan
Düşerken tutar dediklerimiz değilmiydi
En dipsiz kuyulara iten...

Yalan be anne yalan
Dostluk arkadaşlık aşk vefa koskoca bir yalan
Hüzünden başka ne var elde kalan ...

Olmadım anne olmadım
Ben onlar gibi olmadım
Her kötülükte ya sabır dedim
Her kalleşlikte kendimi yedim
İtildim üzüldüm kırıldım amma
Yinede onlar gibi olmadım anne...

Kaç kere düştüm kaçkere sırtımdan vuruldum
Hatırlamıyorum bile ama
Tek bir of bile demedim kimseye...

Bir çığlık misaliydi sevdiklerim
İçimden haykırdıkça içimi parçaladı..

Hayat ne garip annem hayat ne garip
Hiç gülmedim kaderden yana...

Ekmeğimi paylaştım mutluluğumu paylaştım
Dertlerine ortak oldum dost dedim güvendim
Mutlu olsunlar diye çaba verirken kendim
Hep kahrolan incilen yerden yere vurulan yine bendim...

Hayat ne garip anne
Sen seversin dost diye sen gibi sever sanırsın
Bir gülüşüne kanarsın
Sen onu gönlüne sultan etmişken
O seni ömrüne kukla eder oynar seninle yakar canını...

Kızma ama annem hepsi senin yüzünden
Senden öğrendim ben herşeyi
Karşılıksız sevmeyi menfeatsiz gülmeyi dost bilip güvenmeyi...

Bana herşeyi öğrettinde
Herkesin sen gibi olmadığını öğretmedin be annem..

Hayat ne garip be annem hayat ne garip
Gülmedi hiç yüzüm gülmedi annem hayattan yana