Hayat Mülahazası Şiiri - Hasan Ulusoy

esiri oldum aşkın, seni bildikten sonra
silmişim kitabımda, ne kadar isim varsa
temmuzların sıcağı, yüreğime buz döker
anlamadım bu nasıl, kış gönüllü baharsa.

darağacında tuttum, yıllar yılı ben beni
vakitleri vaktiyle, hayatımda öldürdüm.
halbuki bu mevsimde, elimdeydi ellerin
gönül bağım gülşendi, güllerini yoldurdum.

akşamları tanıdım, gelmediğin zamanlar
sabahlara darılmış her zamanda ben oldum
anlatmadım anlayan bir kul görüp derdimi
gölgemde gölgelenen gölgelerde ben kaldım.

acıların acısı, başka yerlerden akar
diplerinde gül dalı bülbülleri güldürmez
şehirde ezgin gezen garip bir köy çocuğu
ağrısına can sarar acısını bildirmez

beni gamlı sineler, gam sütüyle emzirdi
dirseğini duvara dayamış gamlı kadın
kupkuru ağaçlardan taze meyve bekledim
bir deli dost söyledi “bitti artık muradın”

kapanan kapılarda, mahkum düşen benmişim
yeminime şahittir, yemin bilmez imansız
ben benimle uğraşıp, yalnız beni yenmişim
bu yüzden benim dünyam, yapayalnız insansız.

dikilen kefen benim, tükenen hesap da ben
ölümler arasında, yolcusuyum hayatın
çocuklara çerezdir, bir ömürde dökülen
süvarisi ben oldum, çerden çöpten bu atın