Hayat Mücadele Değil Muavenettir!

Hayata cidal(!) dedi şaşırıp ehl-i dalal,
Harp açtı hırsı için, topladı haram, helal.

Âlemde esas olan, teavün, yardımlaşma,
Allahın yasasında memnudur haddi aşma!

Cansızlar, canlılara, zi-ruhlar zi- şuur’a,
Yardımı görev bilir, yansıyor bu zahire!

Kaide budur arzda, istisna kıstas olmaz,
Ahengi bozanların, ettiği yana kalmaz!

Zulmetse şayet aslan, ceylanın evladına,
Mevlası lakayt kalmaz, mazlumun feryadına!

Gönderir bir avcıyı,”Men Dakka dukka” yapar,
Bir başı koparanın, sonunda başı kopar!

“Zulümle abad olan, kahr’ile berbat olur! ”
Âlemde budur kanun, mutlaka eden bulur!

İyilik yapıp bir kul, koysa da taş alına,
Mutlaka onu mevla, döndürür hoş altına!

Denize yardım atsan, sakini balık bilir,
Bilmezse şayet mahlûk, mutlaka Halık bilir!

Şu hayat yardımlaşma, arifler bilir bunu,
Eblehe muğlâk kalır, bu denli hassas konu!

Cidal mi sebep olan, ışığın gelmesine?
Şefkat mi yoksa sebep, güneşten inmesine?

Korkar mı bizden(!) acep, yağmuru veren bulut?
Vermezse emir Rabbi, boşadır bütün umut!

Ne bilir seni yağmur, ne tanır seni dolu,
Acıyıp gelmez bulut, rahmetle, dolu, dolu!

Toprağı öpüp sevsen, dil döksen ömür boyu,
Zerrece değişir mi, fıtrattan gelen huyu?

Duygusuz yerden bunu, beklemek hamakattır!
Cansız yer bilir mi hiç, muhabbet, gönül hatır?

Yar olmaz kara yerden, yârime hadim o yer!
Lisan-ı hali ile duyana hep bunu der!

Ağaca şükür olmaz, şükranı mün’im’e yap!
Doğaya olmaz dua, Allah’ı et muhatap!

Emrine teshir etmiş, her şeyi anla bunu!
İsyanı bırak artık, saygıyla dinle onu!

Cihat ŞAHİN
12.09.2009-İZMİR