Hayattan korkmuyorum yaşıyorum her şeye rağmen
Acılarım oldu sevinçlerim de
Her şeklini yaşadım kederleriyle
Bazen o kadar sevdim ki..
Zarar verdim..
Hep gül bahçelerin de değildim
Çamurlu yolları da bilirim
Üzmeyi bildigım kadar üzülmeyi de
Hep aydınlık değildir günlerim
Günlerce beklediğim oldu
Gözlerimde yaş yolunu gözledigim
Hasretin bitirdiği anlarım da oldu
Aydınlık değil günlerim
Nedenini ben bile bilmem kederin
Hayat...
Gülmeyi de unutturdu..
Her neyse kendi istediklerini yaptırdı
Seçtiğimiz yollarda bizi yalnız bıraktı
Hep kendi yoluna götürmek istedi
Biz ne kadar kendi yolumuzdayız desek de farkında olmadan sürükledi bizi
Kendi yoluna kendi tuzaklarına...
Ve şimdi hayat bitiyor
Koskoca bir yolun sonu geliyor
Ne yaşadık ki
Ne yaptık ki kendimiz için..
Hep birileri yön vermedi mi hayatımıza
Hep gölgede değilmiydik başkalarının ardında
Niye bile bile bu kötülügü yaptık ki kendimize..
Hayat...
Kendi sınırlarımıza bile karışır oldu
Hep başkalarının gülüşünde aradık kendimizi
Hep başkalarının göz yaşları ıslattı bizi..
Peki hayat mı yaptı bize bunu
Yoksa bizim kaderimiz miydi bu...
Dünyaya meylin var, 'beşer'sin bebek
Bir bilsen dünyamız neyin nesidir
Ayırır ağzını işersin bebek.
Kimisi su katar içtiğin süte
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta