Hayat Mezarlığı Şiiri - Affan Ceylan

Hepimiz birer koşturmanın içinde uyanıyoruz her sabah
Geceye gündüz diretmek, her şeyimiz ters adam
İçin belli olmadan, herkesin karşısında dur selam
Belki de en büyük hatamız “mutlu olmak” her zaman

Bir yol gidiyorum kimselere takmadan
Hep hesap soruluyor, geçirdiğim her dakkadan
Yolun sonuna gelmeden, güzelliğe varmadan
İnsanlar hayatından gidiyor, göz yaşına bakmadan

Görüyorum ki, kimsede kalmamış yaşama aşkı
Onca insan gördüm, hayatı topraktan farksız
Toprak olmadan önceyi iyi kullanmak lazım ancak
Her vakit insanlar, zamanlarını paylaştı

Ne yüceltir bizi, yapılan onca savaş mı
Hayatta kalmak mı yoksa ölmek mi daha yamaçlı
Evet bende bu yolda uzun dağlar aştım, ancak
Nedense, hep daha fazlasıyla karşılaştım

İşte bizler böyleyiz, aslen hiç kimseyiz
Hayatta kalan fakat, kurumuş olan tipleriz
Hiçbir şeyimiz yok ama ne çok şeyler isteriz
Ve nefsimize kurban giderken; yaşar, ölür, gideriz

İşte bizler böyleyiz, maalesef hiç kimseyiz
Hayatta kalan fakat, yok olmuş tipleriz
Hiçbir şeyimiz yok ama kendimize yeteriz
Ve nefsimize kurban giderken; yaşar, ölür, gideriz

Söylesene bana, kaç gün kaç sene var daha
Her şey güzel giderken ölüme dokunur parmağım
Bir çıkmazın sonu, hayatım buraya kadar mı
Yoksa yola devam mı, hangisi daha armağan?

Kaç yaşına gelsen de bitmeyecek deneyler
Kendini tanımadan, geçiver'cek seneler
Zaten yapabilseydik kendimiz için bir şeyler
O zaman değişirdi hayatımızdaki tüm bireyler

Yaşadığım yer mezarlık ve her mezar bir tuzak
Bir ruh vardı bana farklı gelen, bedeni çok sıcak
Gözleri masmavi, ama benim bakmam yasak
İzmirli'yim lakin, denizler bana uzak

Buruktur her saniyem
Elimde onla fotoğrafım, aklımda maziler
Kopar takvim yaprağı, günler işler aniden
Yarın on altı oluyorum, kutlu olsun şimdiden
Tabii, Mutlu olabilirsen :)