Hayat memat Şiiri - Gürbüz Ünal

Kabre devredilen onca değerler
Yaşlanınca yavrulayan ana
Akamete uğramış dimağ
Yıldız kayan gözlerdeki güneş
Dürülmek üzre olan umut hepsi,
Yaşla karındaş.
Yol:Yürünmek için yolcusunu bekleyen
Yolcu:yürümek için yol kovalayan
Yolluk:evimizdeki hollük
Ayakbastıya hak sahibesi
Azık:yazığın gölgesi
Yazık:ömrün hasadı.

Kendine haramileşen insan
Nişan parmağıdır Kıyametin.
Tenha işte yolları ömrün
Kendimize uğramadığımızdandır
Tüm yürüdüğümüz yalnızlıklar.
Sefilliğin ayranıdır içilen bakraçlardan
Taş duvar aralarına sıkıştırılan saç örgüler
Devşirmişiz işte Alaaddinden lamba cinlerini
Ölüm canhıraşında; bu demde.
Mağlup gözler tüter şakaklarımızdan
Onca hinliğiyle adonisin hıyanet tortusu
Demir yanlarımızı büker

Zihnin ferini yakmak gerek
Vaktin zaferini
Gülüşünü değil kocakarının itikadını
Takunya yapar ebem
Kuşağında kocakarı ayazı
Ayaklarında meşin
Gözleri zemherir
Soğuğun yaktığı alnı dik
Çünkü libas insanı değil.
Örtü, örtmesini bildiğidir
Hayanın yavuzluğu durur kulaklarında
Dilinde ebedin türküsü
Gözü çakmak çakmak; kendine
Dağ kazmaktan başı everest
Geçer akçesi var tükrüğünde
Ben hayatı boş bildim
Mematı hoş
Ben boş hayat bildim
Mematın boşu olmadı.
Ben mematı hayatta gördüm
Hayatı mematla.

2007-05-26