Hayat Memat Şiiri - Selim Akgün

Hani değmezdi hayat gözyaşlarıma?
Değmeyi bırak,kopardı gözlerimi bir hışımla...

Ey hayat!
Madem kastın var yaşlı bakışlarıma,
Hadi beni yaşların olmadığı diyarlara ışınla!

Ellerine kalemi kim verdi hayat?
Söylesene bana!
Neden çizdin bedenimi bir başına?
Bir yar yakışmaz mıydı yanıma?
Hayat!
Senin adın kendinden bayat...
Tabi yönetmen sensin,
İçin rahat;
Kolaysa bir gece de bu yatakta sen yalnız yat...

Kemanın sesini duyuyor musun hayat?
Eskilerden nağmeleri inletiyor,
Geçmişi geleceğe dinletiyor...
Duyuyorsundur elbette fakat;
Anlamazsın,yoktur sende o lûgat...

Geceyi seviyorum biliyorsun,
Tenimi yıldızlarla ısıtırım...
Bilirim,
Bu sebepten tutunduğum yıldızları kaydırıyorsun...
Tek sebep tense eğer hayat;
Neden bu ızdırap?
Neden Güneş’i tenime çalmıyorsun?

Hadi bir şarkı çal be hayat!
Bir kere de aydınlık makamından olsun...
Otur karşıma şöyle,
Bir kere arşa değen başım olsun...
Şerefine tokuşturalım kadehleri,
Senin şerefine...
Şeref mi ne?
Hadi bilmezsin adını,
Bilir gibi yap bir kere be!
Bozma işte!
Sen oyuncu ol bir kere de...

Bak kim gelmiş eşikten bakıyor,
Gel çekinme Memat!
Umutlarım zaten beşikten mezara akıyor!
Sen de soluma otur,
Ben aranıza geçeyim.
Hayatın elinden yine mematı içeyim...

Bazen geceyim,
Bazen gecedeyim...
Biliyorum boynum bükük,
Ve biliyorum
Di’li geçmiş zamanların hep son hecesindeyim...
Dilim tatsızdır benim.
Bilirim;
Dilli dilsizlerin en fedakar fedaisiyim!