Hayat Mektebi/ Tahliller

Gülde diken, dikende gül saklıdır,
İç içedir, görevinde farklıdır.

Aldatanlar aldattığını sanır,
Mümin söze, kâfir göze inanır.

Silik sözler piyasada dolaşır,
Aklıselim dürüstlükte yarışır.

‘Ayranım ekşidir’ diyen bekleme,
Mihenge vur, doğru deyip saklama.

Bir adam sanmıştım, uyuz eşeği,
Sermiştim altına kaba döşeği.

İnsanlıktan ne anlar, dağ adamı,
Hasta etti, sonunda sağ adamı.

İlgili bilgisiz, bilen ilgisiz,
Bu yolun sonunu bilmez fikirsiz.

Konuşsam olmuyor, sussam olmuyor,
Dolusu gelmiyor, boşu dolmuyor.

İyilikler niçin zordur, bilirsin,
Tekme yersen, üzüntünden ölürsün.

Asil insan görevini düşünür,
Basit insan çıkarına taşınır.

Konuşurken belirtiyor aslını,
Yaptığı iş ispat eder aklını.

Pire itte, bit yiğitte bulunur,
Eş ararsan, ocağından alınır.

Boşarsan kadını; aşkla bakılmaz,
Bir ocaktan iki öksü çekilmez.

Sözüm anlayana, hiç sebep sorma,
Armut dibindedir, hiç kafa yorma.

Ata sözü; ‘çok gülen çok ağlarmış,’
Şaşkın, atı ot köküne bağlarmış.

El ekmeği; zehir, zıkkım yiyene;
Gel de kızma; sen ağlarken gülene.

Düşün, taşın, sözü yabana atma;
Paran yoksa haysiyetten söz etme.

Söylersin kasaba, ata hatırı,
Vermezsen parayı yersin satırı.

Hayat; ne dram, ne bir gül demeti,
Bir görsem, neyle doldurdun sepeti.

Umut, uyut ve unut: işte hayat;
İşte son sözüm bu, gerisi bayat.

Prof. Dr. Hasan Özçelik
(29.04.2019, Isparta)