Hayat Masum Bir Çocuktu Peşim Sıra Takılan

Hayat, masum bir çocuktu peşim sıra takılan.
Nasıl bırakıp da giderdim söyleyin bana onu?
Kör karanlık bir gecede, ıpıslak anılarla…
Ve ağlıyordu,
Ve umut yüklüydü gözleri,
Ve yumuk yumuk elleriyle tutmuştu paçamdan.
Bana bağlandı, ayrılmadı peşimden.

Hayat masum bir çocuktu peşim sıra takılan.
Benim balonlarım var diyordu,
Bakıyordum,
Bir ipe bağlanmış
Elinde yıldızlar...

Hayat masum bir çocuktu peşim sıra takılan.
Neler istemedi ki benden yapamayacağım.
Uçurtmalar uçurdum yıldızlı gecelerde,
Ninniler söyledim ona, meleklerle birlikte.
Gözleri ışıl ışıl…
Gülümsedi al yanaklar.
Elma şekeri de istedi benden,
Boyalı pabuçlar da.

Hayat masum bir çocuktu peşim sıra takılan.
Acılarını yükledi bana,sevinçleriyle beraber,
Kâh düştü dizlerinin üstüne apansızca,
Kâh yükseldi bulutlara umutlarıyla.
Ağlattı!
Güldürdü!
Düşündürdü beni hayat!
Kendine beni de bağlattı sonunda;
Yaramaz hayat denen küçük yumurcak!