Hayat Kırıklığı Şiiri - İbrahim Akbayır

Hani bazen hayat kırar seni,
Hani vardır ya sanki o acıyı yasayan sadece senmişsin gibi
Dinmez bir türlü, hep acır içinde
Durmaz, durduramazsın istesen de

Nefessiz kalırsın, gözlerin kararır, hayat sadece sana küsmüş gibi olur
Ama öyle değildir. o gider sen hep kendini suçlarsın
Bilemezsin ki aslında seni üzen ne hayattır nede onun gidişidir
Sadece hazmedemediklerindir seni kahreden…
Küçük ama bir o kadar derin olan o boşlukta aklına olmadık şeyler gelir
Düşünürsün. İnandırırsın kendini ama
Gerçekler her zaman acıtır içini
Yakar seni sen istemezsen bile
Ne kadar güçlü olursan ol, ne kadar umutla bakarsan bak geleceğe
O an hiçbir zaman olmadığın kadar zayıfsındır bir o kadarda ümitsiz
Zaman geçer her şeyin daha güzel olacağını düşünürsün
Unuttuğun tek şey eğer bir defa düşersen geri dönüsünün çok zor olacağıdır
Zamanla sular dökersin içine
Söndü sanırsın içindeki ateş. sönmez ama
Sen ne yaparsan yap ne kadar çok insanla beraber olursan ol
O olmadıkça karşında daha da çok yaralanırsın
Daha da kahrolursun
Tek kurtuluşun ondan kilometrelerce uzağa kaçmak sanırsın.
Sen ne kadar uzaklaşırsan uzaklaş
Beynin ve kalbin yanında olduktan sonra kurtuluşun olmayacaktır.
Ve zamanla özlem olacak ve hala daha aynaya baktığında ya da onun fotoğrafına
Gözlerin daha önce olmadığı kadar uzaklara götürecek seni
Döndüğünde birkaç küçük göz yaşı
Dışarıya hissettirmeden attığın çığlıklar sana kalanlar olacak
O zaman anlayacaksın ki; bu hayatta tek başınasın
İnsanlara yalanlar söyleyeceksin
Ama doğruları kendin bilecek ve etrafını keşkeler saracak
O an hayatında birçok şeyin değiştiğini ve geri dönüşünün olmadığını göreceksin
Ve bir yanın eksik diğer yarınla kalan yaşantına döneceksin
Ama asla unutmayacağın bir şey olacak aklında
Ne kadar seversen o kadar çok üzüleceğin
Ve yeminler edeceksin.
Ama unuttuğun tek şey geçmişinden korkup geleceğini kendi ellerinle yıktığın olacak…