Hayat Kandilim Şiiri - Ömer Ulu

Bağrı yanık yanık ozanlar göz kırpar
Köhne bir liman gibi dururken gönlüm
Işıklı gemiler demirler benim dışımda her yere
Gözlerinin ışıltısını hissetmediğim tüm gecelerde

Sen gelme deseydin de ben yine gelecektim
Şehirler yanıyor içimde sana gelmeyince
Şarkılar susuyor en duygusal yerinde
Ben bir hiç oluyorum gülüşün dudaklarıma değmeyince

Herkes vahşi kalabalıklardan şikayet ediyor
İçimdeki köhne yalnızlığı gören yok
Her insanda sana benzeyen bir yön arıyorum
Seni arıyorum kitaplarda her şarkı seni söylüyor

Kimseler yoktu seninle vardığımız yerde
Ölümsüz kılınmıştı bedenlerimiz sanki
Gururlarımız erimişti aşkın büyüsünde
Anlamasınlar derdin ama zaten anlayamazlardı

Tedirginliği bırak gözlerime bakmaktan korkma
Yüreğin doğrusunu söyler,söyle yüreğinden geçenleri
Yoksa sadece söylenmeyen şeyler kalacak geriye
Ölüm denen şeyin oğlu böyle böyle anlarda doğmadı mı?

Sen bir gülsün,kırmızıdan da kırmızı
Tutuşur gönlümün koruluğu seni görünce
Yalnızlığımın pençesi sıkarken zayıflığımın boğazını
Yanakların yüreğimi sızlatan ay parçasıydı

Bir itirazım yok senin dudaklarının tutsaklığına
Eğilir tutarım uzattığın umut kayığının küreklerini
Yürür geçerim tüm şehirleri kendi halimle
Varırım yorgunluklarımı dinlendireceğim koynunun yatağına

Tüm yorgun ve kirli zamanları temize çekebilirim
Saçlarında kelebeklerin uçuştuğu o mavilikte
Gece söndürürken kendini mehtabın parlaklığıyla
Ben yeniden yakarım hayat kandilimi seninle