Hayat Kadını Şiiri - Cengiz Yazıcı

Bir dost, ziyaretinden dönüyordum,
Saat, sabahın üçüydü yanlızdım.
Yollar bomboştu, trafikte öyle,
Canımsa sıkkındı, biraz gaza bastım.

Önümde viraj vardı, işaretler öyle diyordu,
Yavaşladım, ışıklarda bir bayan duruyordu.
Hayret ettim, bu saatte ne işi vardı?
Aklımdan, sokağa atılmışlığı geçiyordu.

Durdum yanında, zaten el kaldırmıştı,
İçkiliydi, ama daha sorhoş olmamıştı.
Atarmısın dedi, beni evime kadar,
İşim iyi değil, misafirim ol sabaha kadar.

Oturdu koltuğa, açtı camı, yaktı sigarasını,
Hayat kadınlığından, kazanıyormuş nafakasını.
Anlat biraz dedim, nasıl düştün sen bu yola?
Boş ver aslanım dedi, karıştırma o tarafını.

Sadece şunu bilki, bu kadar,
Aç kalan insan, her an, her şeyi yapar.
Ha bu iş, ha hırsızlık, yankesicilik, ha kumar,
Bizim içimizde, benim gibi neleri var.

Ama dedim, böyle düşünmemelisiniz,
Şunu unutmayın ki, siz bizden şanslısınız.
Her ne kadar da bu işi yapsanız,
''Bir tevbe, bir kırkla, ruhsatlısınız''

Bir ara, sessizlik oldu arabanın içinde,
Bir kaç damla, yaş vardı gözlerinde.
Evime yaklaştık dedi, beni sağda bırak,
Bu can, bu sözlerini hiç unutmayacak.

İndi arabadan, el salladı, teşekkür etti,
Sonra, karanlığın içinde, kayboldu gitti.
Bir an baktım ardından, bir sesle irkildim,
''Seni unutmayacağım yabancı,
O sözlerin, beni bana, geri getirdi.''