Hayat Kadını Şiiri - Ayhan Okumuş

Bir pazar kurmuşlar adı fuhuş pazarı
Zalimin şehvet yeri gariplerin mezarı
Toplum sanki dışlamış hor görüyor onları
Halkın gözünde diken batar hayat kadını

Gelen giden vurmuş kalmamış hiç çaresi
Acı ve keder dolu soluduğu her nefesi
Haykırsada ne olur kimse duymaz o sesi
Her şeyi sineye atar hayat kadını

Onun yüzü gülsede içeri kan ağlıyor
Yüreğinde kor ateş alev alev yanıyor
Halbuki o bir melek gören kötü tanıyor
Bir derdine bin dert katar hayat kadını

Onu tanımayanlar şehvet düşkünü sanır
Dünyasına girmeyen görünüşe aldanır
O kader mahkumudur her acıya katlanır
Yinede kem gözlere batar hayat kadını

Hiç kimse düşünmez tutayım onun elinden
Baksada anlamaz çaresiz düşkün halinden
O isterki tadayım bende onun zevkinden
Zalimlere boynunu büker hayat kadını

Ne yuvası kalmış nede gidecek bir yeri
Yıkılmış bitmiş artık kaybolmuş ümitleri
Can kalmamış bedende taşımıyor dizleri
Ömrünü sürünerek gider hayat kadını

Kafasını çevirip baksa kötü bilinir
O bizden birisidir ama inkar edilir
Ayaklar altına alınıp her gün ezilir
Yaşar ama ölüden beter hayat kadını

Sahip olamaz artık uçkuruna donuna
O ne dünü düşünür nede bakar yarına
O artık çaresizdir düşmüş kader ağına
Bir tatlı dil güleryüz bekler hayat kadını

BİZLER HAYATIN ACILARINI ONLAR KADAR
BİLEMEYİZ ONLAR BİZİZ ONLAR BİZİM
İNSANLARIMIZ GELİN SAHİP ÇIKALIM ONLARA
ÇÜNKÜ ONLARDA YAŞAMALI MUTLU OLMALI
ÇÜNKÜ ONLARDA BİR İNSAN ONLARI BU
TOPLUMA KAZANDIRMALIYIZ ÇÜNKÜ
ONLARIN PIRLANTA GİBİ KALPLERİ ALTIN
GİBİ YÜREKLERİ VARDIR ÇÜNKÜ ONLAR
KADER MAHKUMLARIDIR SAYGILARIMLA

[email protected]