Hayat İnsan Kalmaya Direnmektir

Hayat, İnsan Kalmaya Direnmektir

Seni bu hale biz getirdik demezler,
"Değiştin" derler,
"Böyle değildin" derler,
Sanki sen bir sabah uyanıp
"Yeter artık, ben başka biri olayım" demişsin gibi,
Sanki kırgınlıkların uydurmaymış gibi,
Sanki göz göre göre eksilmemişsin gibi...
Kimse sormaz:
"Ne oldu sana?"
"Kim incitti seni bu kadar?"
"Bu sessizlik nereden çıktı?"
Yok...
Herkes hüküm vermeye hazırdır,
Ama kimse suçu paylaşmaz.
Sanki senin yerinde olmak için yarışır gibi,
Ama senin acını taşımak isteyen yoktur.
Eskiden gülümsediğin bir şarkı çalar mesela,
İçin dağlanır…
Ama yüzünde bir tebessüm beklerler.
“Haydi toparlan,” derler,
Sanki dağıtan onlar değilmiş gibi.
Sanki hayata tutunduğun her dalı
Birer birer ellerinle kesmişsin gibi...
Oysa ne çok şey biriktirdin içten içe,
Ne çok yara sustun…
Her susuşun bir değişimdi aslında,
Her göz yumduğun bir parçanı götürdü senden.
Ve sonra bir gün,
Aynaya baktığında yabancı geldin kendine…
Ama kabullenmek zorunda kaldın:
Sen artık eski sen değildin.
İnsanlar bunu anladığında
Seni yargıladılar:
"Ne hale gelmişsin..."
Dediler.
Ama kimse demedi ki:
"Biz getirdik seni bu hale."
Sokaklar uzar gider,
Adımların yavaşlar,
Her adımda biraz daha yalnızsın.
Ve kalabalıklar içinde
Yalnızlığı en iyi sen taşırsın,
Çünkü herkesin yükünü sen omuzlamışsındır bir zamanlar.
İnsanlar seni insanlıktan çıkarmaya çalışır bazen,
Bunu yaparken gözlerinin içine baka baka gülerler.
Ama içlerinde bir yerde
Senin kadar derin olamadıklarını bilirler.
Ve sen bilirsin ki:
Hayat,
Bir yanın paramparça olsa da
İnsan kalmaya direnmek demektir.
Gözyaşını göstermemek,
Ağlamadan susmak,
Sustum diyemeden susmak,
Sevilmemeyi bile sessizce sevmek…
Bütün bunlar seni değiştirmez aslında,
Seni sen yapan odur çünkü:
İçinde hâlâ bir çocuk gibi ağlayan
Ama dışarıdan duvar gibi duran kalbindir.
Sana "değiştin" dediklerinde
Sessizce yürümeye devam et,
Çünkü o yolda yalnız sen varsın.
Ve sen…
İnsan kalmaya direndiğin sürece
Kaybetmiş sayılmazsın.
Hamit Atay