Hayat(ım) Seviyorum Seni.

İstanbul-İzmir arası
saat 13.00
tarih 18-5-2009
sayın Metro yolcuları
seferimiz başlamak üzere
lütfen yerlerinize..

işte benim yerim belli 4 numaradayım
en önde..
oysa ben hep gerilerdeydim yaşamın
saati belli olmayan dönemlerinde..

hissettiğim…
bu benim en önemli yolculuğum.
tedirgin, bir o kadar da heyecanlıyım
sanki…..bilmiyorum işte
ben biraz derin acılardayım.
tek bildiğim
düşünmeye devam edersem
deşersem yaralarımı
kaçıracağım aklımı..

otobüste,
arka sırada ağlayan bir bebek
zor cesaret ettim
neden ağlıyor? ?
dayanamam ki
gülmeli o bebek.
gittim yanına aldım kucağıma
ona yabancıyım ya
takıldı kaldı badem gözleri bana
ben pışpışladıkça onu
düştü omzuma yüzü
anne şaşkın ben şaşkın
meğer ana kucağına
benziyormuş kucağım..

hemen solumda bir dede
ak sakallı değil ama
nur dağıtıyor yüzü.
istedi muavinden neskafe
'kızım 'dedi 'ellerim titrek açıver şu paketleri
hazır ediver bana, üçü bir arada'
geçtim yanına.
karşılayacakmış oğlu İzmir’de
daha Eski hisar’dayız
feribot sırasında ama
ileri bakarken gözleri
heyecanlı
sanki oğlunu görecekmiş gibi.
yalnız kalmış İstanbul’larda
oğlu bakacakmış artık ona
gelini hep dermiş gel diye
torun hasreti de ağır basınca
karar vermiş açılan kucaklara koşmaya.

dedi,
‘kızım bu benim ilk yolculuğum
bak,
topladım tüm dermanımı bu gidişe
dönüşüm olmayacak biliyorum’

ne olur dedem
kahretme beni
geri al
o son sözlerini...

sağımda bebem
solumda dedem
birden bir sıkıldı ki ruhum
attım dışarı kendimi
feribotta,
küçük bir dünyadayım şimdi.

masmavi bir deniz
bir nefes aldım derin
ciğerlerime dolan
sanki hayatımdı benim..

yol alıyor feribot Eski hisar'dan Topçular'a
dalıyorum ardından bıraktığı bembeyaz köpüklere
ucu uzanıyor Eski hisar’a…
tüm yolculuklar yalan artık bana
anladım ki ben
o anda
Eski hisar’dan başlıyorum
yolculuğuma..

gevrek bekliyor martılar köpükler arasında
bana bakıyor şiirlerimdeki martı
elimdeki gevreğe dalış yapıyor büyük umutlarla.
mavi ile mavi arasında
besledim martıları
yolladım karşı kıyıya
yeşilliğin başladığı yerde,
Topçular da
beni bekliyor..

yolum belli artık.
bebemin ağlayışları ile başlayan hayatım
dedemin’ son umudum’ diye sarıldığı o ışıkta,
son bulacak
gözlerinin canlılığında...
tek derdim
yalnızlığım…
ama biiliyorum ki
ben yalnızlığımla da
tutunacağım hayata
süsleyerek ufkumu
her şeye rağmen
soldurmayacağım gözlerimdeki umudu.

ağlıyordu ya bebişim
şimdi sessizlikte.
anasının kollarında
mışıl mışıl uykuda.
kapalıyken bile gözleri
okunuyor yüzünde
hayatın o muhteşem güzelliği.

dedem de kapatmış gözlerini
rüyasında,
geride bıraktığı yolu tekrar yürüyor.
bebek masumluğundaki umudu
oğlunun kollarında.
yalnız kalmayacağı için mutlu
hayatının son anında..

düşünüyorum..
hayatın başında biri
diğeri sonunda
ikisininde kapalı gözleri
ikisi de mutlu
ikisi de umutlu..

bir an aklıma geldi
bir arkadaşım
'öp avucunu koy yanağına'
demişti..
gülümsedim..

ben de kapattım gözlerimi
hayat(ım)
seviyorum seni...