Benim hayatım boş odada avazı çıktığı kadar bağırmak.Seni kimse ama kimse duymuyor.Karanlığın o küçük ışığına bağırıyorsun.Bağırıyorsun bağırıyorsun ama neye yarar.Kimse seni duymuyor ki.Belki diyorsun evet hayatım şimdi bitmeli.Ama bitmiyor.Hayat seninle birlikte yola koyuluyor.Sonra belki duyuyorlar seni ama çok geç olmuş oluyor.Hayat sana:
-Dur burada inecek var,diyor.
O küçük ışıkta sönüyor.Şimdi işimiz daha da büyük.Karanlık odada tek başınasın.Şimdide diyorsun ki otobüs beni erken indirdi.Hayalkırıklığına uğruyorsun.Acı çekiyorsun.Hayatın bitip otobüsten indiniğini bile düşünüyorsun.Oysa sen hala ayakta giden yolculardansın.İşte benim hayatım otobüste hep ayakta gitti.Tam biri iniyor kapıyorlar koltuğu.Bir elimde öfkeyle kalakalıyorum.Öfkem sevgiyi alt ediyor.Bu hayatta herkesin yeri doluyor.Yeri dolmayan bir tek kişi bile yok.Birgün otobüste ayakta gitmekten yorulucam ve otobüsten inicem.Beni duymayan ama benim duyduklarım sevdiklerim de yanımda olmayacak.Ayakta gitmek belki de sevdiklerine değerdir.İşte o zaman hayat ile ölüm arasında kalırsınız.Size tavsiyem yaşayın.Hayatın size getireceklerini bekleyin.Bakalım daha ne oyunlar oynayacak.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta