Hayat-ı Muhterem Şiiri - Fırat Göral 2

Ateş yaktıkça ateş, insan yandıkça insanmış
Anladım.
Anlamaktan kasıt ziyadesiyle yandım.
Ben yandıkça insandım.
İnandım, inancımla yandım.
Sevdim, aşkımdan küle döndüm.
Ateş oldum kendime.
En çok canımı yaktım.
Küllerimi savurdum gidilmeyen yollara.
Ki ben o yollarda kaybettim ,
umudumun son damlasını.
Boş artık mataram.
Bir vahaya muhtaç benliğim bu kimsesizler çölünde.
Kadim bir ağacın merhametli gölgesi bir de su.
Tüm davam bu kadar.
Alacağım, soracağım, istediğim bu kadar.
Kalanı sizin olsun, sizin olsun okyanuslar, sonsuz ormanlar.
Bana kafî bu kadarı.
Gerisi fazla bana.
Zira kendimsizliğe mahkum olan ben gibi düçarlara,
Büyük gelir bu dünyanın geçer akçeleri.
Dünyalarım olsa ne çıkar, kendimden bu kadar uzaktaysam