Hayat; hüzün Şiiri - Salih Zeki Meriç

Bir boşluğa saplandı gözlerim
Geçmişi tarıyorum
Hasretimi yazacak
Sayfalar arıyorum
Kayboluyor ellerim
Hayatın girdabında
Hülyalarım hislerim
Durmuyorlar kabında
Bak aynalar kırılmış
Bulanık bakışlarım
Göstermiyor nedense
Akan gençliğim değil
Deli dolu ırmaklarım
Aynaları kırmakla
Gençliğim geri gelse
Bir bir bakıyorum
Bulamadım şairi
Bu aynaların hiç biri
Göstermiyor kendimi
Ne hayalim kalmış
Ne bakışlarımdan bir çizgi
İşte gençliğimin resmi
Bu dökülen ağaçlar
Cansız ve sarı yapraklar
Ve kuruyan topraklar
Hüznüm acıya bulandı
Hasret içimde bir kor
Büyüyor her mevsim
Ben büyüdüm
Yıllar yılı büyüdüm
Ah ne çare büyümedi hiç resmim
O resmideki çocuk
Mutlu hülyasında şimdi
Bense mazimi ararken
Tatsız tebessümlerle
İnce ve narin parmaklarında
Güzel annemin
Herşeyden güçlüydüm
Ve her acıdan emin
Bir mutluluk yığınağı
Bir sevgi seliydim
Babamın gözlerinde umut
Tanrının şefkat eliydim
Yokluğunda şefkatin
Başı taştan taşa vuran
O bendim o ben
Yılların önünde yorulan
Her insan neden ağlar şair
Geçmişine gizlice
Geçmişte mi saklı
O en girift bilmece
Umutları kaybolmadan
Saçları ağarmadan
Hayat geçse keşke
Bu şairi yormadan
Ah tutamıyorum
Bir hayal gibi
Geçen günleri
Uyansam artık
Şu hayatın kasvetinden
Bir bir gezebilsem
Yüzümdeki çizgileri
Biliyorum ayıracak
Kara toprak
Etimi kemiğimden
Ne bir resim kalır geriye
Ne de aşk ateşinden
Duvardaki resimde
Sadece anlık gülüşün
İşte şair hayat bu
Buruk bir tebessüm
Ve sonsuz hüzün