Hayat Hikâyeleri Şiiri - Mehmet Postallı

Bazen mutlu, mesut, bazen hüzünlü;
Hayat şöyle, böyle geçip, gidiyor
İnsanın yüksekte geziyor gönlü;
Şartlar yüreğini delip gidiyor

Günler gelir, geçer ağlı, karalı
Kimi züğürt yaşar, kimi paralı
Vurgun yemiş, yüreğinden yaralı
Acıyla, çileyle dolup gidiyor

Gönlü tahrip eden biri çıkıyor
Kurulu köprüyü yakıp, yıkıyor
İletişim yollarını tıkıyor
Dostluk bağlarını yolup gidiyor

Şer şebekler fitne ateşi yakar
Nice mazlumların ciğerin yakar
Vurur, kırar, çalar keyfine bakar
Butün suçlarıyla ölüp gidiyor

Her kişinin ayrı hikâyesi var
Kendine has, farklı bir gayesi var
Halkın nazarında bir payesi var
Haini, zalimi silip gidiyor

Her yüze gülerler, iki yüzlüler
Tek başına kalır doğru sözlüler
Karanlık kişiler, kırık gözlüler
Halkın ekmeğini bölüp gidiyor

Karaya vurursa dümensiz gemi
Yüreğine gömer derdi, özlemi
Tefekkür edenler öbür âlemi
Derin duygulara dalıp gidiyor

Acep ne gösterir gelecek günler
Bir ip ucu verir gördüğün dünler
Bilmem nere taşır bizi zeminler?
Gaflette olanlar gülüp gidiyor

Her kişi ektiği ürünü alır
Kimi yükselirken, kimi alçalır
Kiminin hayali gözünde kalır
Kimi muradını alıp gidiyor

Emrolduğun gibi, etmeli taat
Ne büyük meziyet aza kanaat
Nefes tükenince, saf saf cemaat;
Mevta namazını kılıp gidiyor

Mehmet Postallı / 2024.