*Hayat Gibi Mevsimlerin Yalnızlığında! ...

Vakit gece yarısı
Hasretin gölgeleri düşüyor üzerime
Ve zaman;
Biliyorum, biliyorum yine
En bilinmez, en gidilmez yollar koyacak önüme
Ve ben tek başınayım
Zamanın uzak yollarında
Yapayalnız bir halde
Haykıran ruhum, duyan yok seni...
Kaya gibi sağır, mezar kadar suskun bu şehirde
Ki en çok, ki, en az
Gurbet kalırım kendime...

Gel kalbim,
Işığa çağırıyorum seni
İçre yanmiş,
Kahır biriktirme hayat çenberinde.
Sana ellerim dokunmalı
Durma uzağımın derinlerinde
Ruhumu saran keder gibi
Uzun, uzunca bak yüzüme
Geceye dökülmüş yıldızlar gibi
Bir başa, kalmiş olsak da,
Isıt, ısıt avuçlarımı,Gün gibi,
Güneş gibi, Ay gibi:
Hala istekli ve hala varız
Hiç Yaşanmadan filizlenmiş umutlar gibi.
Duy Kalbim, duy!
İşte Gece'nin mırldanan sessizlği,
Dinleniyor bak, düşünmeden talihin yazgısında,
Kara bir sevdayı! ...

Gel kalbim,
Tam olmasa da gelmeler,
Gel, kim ne söyler...
Aşka daldığım 'o' yerde
Hiç olmadık kadar
Git gide inceliyor hüzünler...

Sonsuz mutluluklar nerede?
.........................

Şimdi sonsuz bir ölçüde;
Tarifsiz acı,
Derin inlemeler...

Gecenin acısı,
Günün sancısı.
Niçin?
......

Gel kalbim,
Kışa mı tutuldun;
Yoksa, sonsuzluklar mı aldı şarkını
Hayat gibi mevsimlerin yalnızlığında,
Uyandırmaya gidecektik
Koynumuzdakİ sevgiliyi
Tatlı uykusundan...
Soğuk nefesler ayırmasınlar diye bizi! ..

Gelin,
Gelin yas tutalım ayrılıklar,
Unutulmanın uzak kıyılarında.
Bir bilebilsem rüyalarımı;
Aşkın ve tutkunun ahengiyle,
kim, kimler dolduruyorlar? ...
....................
16/02/2010