Hayat Gemisi Şiiri - Muhammet Ali Çelik

Hepimizin sonu farklı olacak biçimde,
Sandık kendimizi bir geminin içinde.
Herkes düşünecek ise kendini bencilce,
Kalmaz anlamı koşmanın hayalin peşinde.

Kah güldüm kah ağladım bilmeden usulca,
Bir anda uyandım ölüm kapıya varınca.
Tuttular kolumdan düşmeden yavaşça,
Bir kuru teşekkür yanımda olan dostlara.

Güneş çekse vermese hayat ışığını bir daha,
Kalabilir miydi insanlar bunca sene hayatta.
Gitti tek tek ışıklarım kaldım zifiri karanlıkta,
Demek kalınıyormuş kalbini korla dağlayınca.

Çok mesafe girdi araya yok olunca hislerin,
Geri dönemeyiz artık yürümeye dayanmaz dizlerim.
Adeta konuşuyordu yaşlı arı gözlerin,
Nedir anlamı acaba bu uğultulu seslerin,
Gerçek anlamı yaşayınca anlaşılıyor sözlerin.