Hayat Gemisi Şiiri - Hilal Harmanda

Mücadele etmekten yoruldum artık.
Her yeni gelen fırtına
Koparıp götürür belki bir parça.
Fakat ben izlemeyi de öğrendim.

Artık takatim kalmadı.
Bu yolcu fazlasıyla yoruldu.
Dümenin başında bulunmaktan
Adeta bir kuş gibi çırpınmaktan

Durmadan yol vermek hayat gemime
Yol vermek lakin
İstenilen yere bir türlü varamamak
Hep yanlış yerlere
Kimi zaman da yanlış insanlara sürüklenmek

Gerçeklik beni hep nereye isterse,
Oraya sürükledi sonunda.
Oysa başındayken yolun,
Ne de cesur mücadeleler vermiştim.
Oysa ne de çok çabalamıştım.
Tüm bunların anlamsız olması belki de,
Belki buydu beni yıpratan.
Şimdi kabul etmeyi öğrendim.
Pes etmeyi de beraberinde

Attım gemiden herkesi birer birer.
Batıyorsam eğer yalnız gitmeliyim.
Yanımda sürüklemeden kimseyi,
Onurluca terk edebilmeliyim.
Vazgeçmeliyim önce.
Sonra pekala korkusuz olmalıyım.
Madem yaşamak kalmadı içimde.
Bir son vermeli kaptan yolculuğa.

Dalgalar vurdukça her yandan
Fırtına kırdıkça direklerimi
Yalnızca ve yalnızca izleyeceğim sonumu.
Attığım her temelin birer birer yıkılışını
Ve en sonunda gömüleceğim soğuk sulara.
Ben ve benim amaçsız gemim
Yok olup gideceğiz öylece.
Unutulup yok olacağız.