Hayat! Düzeleceksen Düzel Artık

Bazı duygularım başka yerde dün doğruyken, burada bugün yanlış olabiliyor. Günahlarım ruhumu sarıyor zehir gibi yayılıyor bedenime. Aklımdan hiç çıkmıyor, uykularıma giriyor, vicdanımı acıtıyor. Söylesem konuşsam o kadar rahatlayacağım ki bir de söylediğimde kaybedeceklerimi hesaplamasam göze alabilsem herşeyi, ne kadar kolay olurdu. Bağışlanmasam da olur, yeter ki anlatayım içimi kemiren zehrimi tüküreyim.

Bilmem ki kaç gece ağladım kaç gece sabahladım.Hayat! Düzeleceksen düzel artık.

Herhangi bir şehirde bilinmeyen bir oda, dört duvar. Koskoca bir yalnızlık mı hayat. Sadece bir göz yanılması sanki tüm evren. Gözle görünenin ardında ulaşılamayan derinlerdeki insan yığınları. Zavallı biçare insancıklar. Ne sıcak bir gülümseme var hayatımda ne de başımı yaslayabileceğim bir omuz. Saçlarımı kendim okşuyorum geceleri ve tuhaftır ki huzur buluyorum o delilik nöbetlerimde. Hayatımın bilinmeyen yolculuğunda elimdekileri tutabilmek uğruna neşe saçsamda etrafa giderek hastalıklı bir ruh haline büründüğümü biliyorum.

Öyle anlarım oluyor ki varlığımdan bile sıkılıyorum. Duvarların arkasında tek başına kalmak, ağlamak ve ağladığıma o anı yaşadığıma kahredip tekrar ağlamak. Tüm kapıların üstüme birer birer kilitlenmesi ve buradan bu duygulardan hiç dışarı çıkamayacağım korkusu sardığında çoğu zaman neye inanacağımı ve beni bu hayata neyin bağladığını bulmak istiyorum. Böyle anlarda saklı hayallerimi buram buram içime çekip hiç hayal kurmamışçasına yüreğimin en derinine hem de bir daha hatırlamayacağım derinliklerde bir yere gömüyorum.

Hayalleri yasaklıyorum kendime. Ertelenen bir hayatı saklı hayallerimle yaşıyorum.