Hayat Dümeni Şiiri - İbrahim İbişoğlu

Hayat dümeni bu, hepsi bahane,
Gönül kıranlar sonunu düşünmez.
Herkez kendi derdinde, der bana ne?
Gurur kıranlar sonunu düşünmez.

Yaşam pervanesi dönerde durur,
Hayal ürünleri dalında kurur,
Kuvvetli zayıfı sırtından vurur,
Yükü saranlar sonunu düşünmez.

Doğruyu güzeli ilk önce seçin,
Gurbet çiğner bir dilim ekmek için,
Boynuna binince yüküyle geçim,
Yuva kuranlar sonunu düşünmez.

Sokacaktır başını bir deliğe,
Zirve yukarda çık soluk soluğa,
İsyan eder geçte olsa feleğe,
Sille vuranlar sonunu düşünmez.

Gözler görür, kulak duyar, dile ne?
Ayak yürür, tekme vurur, ele ne?
Bir soru ki, helal olsun bilene,
Sual soranlar sonunu düşünmez.

İş yapıyor, elleri var, bileksiz,
Kahraman olmuş savaşta, yüreksiz,
Han odasında yataksız döşeksiz,
Çaput serenler sonunu düşünmez.

Ne yapsan bu dünyada yüzün gülmez,
Yine senden başkası kıymet bilmez,
Sevenler daima mutludur, ölmez.
Mutlu törenler sonunu düşünmez.

Elbette seninde yüzün solacak,
O siyah saçına karlar yağacak,
İşte o vagonlar geçmiş olacak,
Durmayan trenler sonunu düşünmez.

10.May.84