Hayat Döngüsü Şiiri - Askeri Yılmaz

Hayat beni yoruyor
Adımlarımı ne kadar hızlandırsam da ona yetişemiyorum.
Peki neden onu yakalamaya çalışıyorum, ne için takip ediyor, kovalıyorum?
Belki kovalanmak istemiyordur,
Hem kim birisinin nefesini ensesinde hissetmeyi ister ki!
Deli miyim, başka amacım mı yok, durmadan usanmadan kovalıyorum garibanı?
Benle kovalamaca oynamak istediğini de hiç sanmıyorum.
İşin ilginç tarafı onu kovalayanın tek kendim olmadığımı da şimdi anlıyorum!
Peki kim bu hayat..?
Neden bu kadar aranıyor?
Kanun kaçağı mı, dolandırıcı mı?
Yoksa herkesin sahip olmaya çalıştığı bir iksir, bir çiçek yahut bir kuş mu?
Sahi bak şimdi afallamaya başladım.
Bunca zamandır neden hayatı çılgınca arıyor, kovalıyordum!
Birisi silah zoruyla mı bunu bana yaptırıyordu?
Hani ebedi bir düşmanımdı ve çağlar öncesinden aramızda bir husumet vardı diyeceğim,
Ama reankarnasyona da inanmam ki!
Üstelik geçmişten kalma tek satır, tek kelime hatırlamıyorum.
Bir ben vardım, bir de hayat, gerisi boşluk,devamını yazacağım da ne yazsam!
O boşluk kara delik gibi,her yazdığım büzülüyor, emiliyor, içine çekiliyor
yine başladığım yere dönüyorum
Hayat denilen bir döngü galiba,başladığın yere dönersin!
Demek ki, o da dünya gibi yuvarlak ve kendi etrafında dönüyor.
Ben onu kovalarken, hem kendi etrafımda dönüyorum hem de onun etrafında dönüyorum.
Böylece günler,aylar, mevsimler, yıllar gelip geçiyor, ben bunun farkında bile olmuyorum.
Bak şimdi olay daha da farklı bir boyut kazandı,
Yok yok kafa daha beter gitti, beynim bulanmaya başladı.
İki söz daha yazarsam filozof olacağım sanırsam.
İşin ucunda, pirince ulaşayım derken, eldeki bulgurdan olma da var!
İyisimi, ben hayatla olan mücadeleme geri döneyim.
bu döngüyü ben mi bozacağım!
En azından onu kovalarken düşünmeye fırsatım olmuyor, beynim de bulanmıyordu
Ama arasıra durup düşünmenin de fena olmayacağına da inanıyorum artık.