Hayat Dolu Bir İnsandım Şiiri - Ali Borabey

Oysa ben hep severdim insanları doğayı yaşamı
Bir sonbahar sabahı sokağa düşen yaprakları
Tasoyu saklanbaçı kör ebeyi mahalle maçlarını
Ne çok severdim mahalle de misket oynamayı

Oysa ben nasıl da hayat dolu bir insandım
Arkadaşım düşse dizinin üstüne ona koşardım
Biz çocuktuk ama merhametli insanlardık
Şimdilerde nasıl da duygusuz vicdansız olabildik

Komşularımız bize gelir biz onlara giderdik
Yemek yer çay sohbet derken akşamı ederdik
Dostluğu arkadaşlığı sevgiyi kıymeti bilirdik
Şimdi nasıl olur da böyle kalpsiz olabildik

Biz eskiden her yardım isteyene koşardık
Ne yersek ne içersek arkadaşımızla paylaşırdık
Gösteriş yapmaz bizde var diye hava atmazdık
Şimdi niye bu kadar cimri duyarsız ve katılaştık

Oysa biz gecelere kadar eğlenirdik mahallemiz de
Bana harçlık verirdi ekmeğe gönderen teyze
Bizi koruyan abilerimiz vardı onlar şuan nerede
Göz önünde cinayetler işleniyor şuan ülkemiz de

Çocukluk aşklarımız saf sevgilerimiz içtenliğimiz
Dostluklar kardeşlikler arkadaşlıklar ilişkilerimiz
Birlik olmamız bir birimize sımsıkı sarılmalarımız
Şimdi kaçar olmuşuz bir birimizden uzaklaşmışız

Çok iken bir başımıza yapa yalnız kaldık
Var iken elimizdekilerin kıymetini bilemedik
Allah verdikçe daha fazlasını istedik doyamadık
Biz aslında en çok kendimize kötü davrandık

İş işten geçti kaybedilen kazanılmayacak
Bekleme boşuna giden artık geri dönmeyecek
Eski günlere özlemin hiç bir zaman dinmeyecek
Sen bugünü değiştir dünlerin geri gelmeyecek

Sen güzel kalpli hala temiz kalabilen insan
Üzülme olurmu anı yaşamayı unutma sakın
Kendini daha çok sev kendine daha çok ol yakın
Ben gidiyorum beni boşverin kendinize iyi bakın