O artık gidiyor du an be an.Son günlerini,son nefeslerini soluyan tek aşk'ım/can ötem gidiyor du..yapılabilecekler yapılmış ardından tüm çareler tükenmişti.Bu ayrılık en çok beni yıkacak ilerleyen günlerde hayatımı alt/üst edecekti.O'na öylesine alışkın,öylesine bağlı,deliler gibi sevdalıyken kendimi uçurumun kenarında bulacaktım ve yalnız.Babam-öğretmenim-tek gücüm/kuvvetim gidiyordu...
-Her gün biraz daha yaklaşıyorduk ebedi yolculuk anına ve her gün bin defa ölüyordum.Yine kendimi sokağa attığım anlardan biri başı boş yürümekteyim,nerden esti hatıtlamıyorum hafızam bin parça ilk gördüğüm kuaföre daldım.Tanıyıp,tanımadığımın da hiç önemi bile yok.
-Kes şu saçlarımı hem de enseden
kuaför afalladı,şaşkın bakışlarla...
-Hocam önce bi oturun lütfen.Sakinleşin biraz.Kahve getirsinler sonra keserim..
-Yooo....hemen kes.Kesmelisin şimdi..
-Hocam ne yapıyorsunuz? Siz bu saçları yıllardır çocuğunuz gibi özenle-itinayla büyüttünüz.Uclarında ki kırıkları dahi bir milim fazla alınca dükkanı yıkardınız.Yooo kesmem.Kesemem hocam...ne çok zorluklar yaşadık sizin saçlarınızla,şimdi kesmemi nasıl istersiniz..?
O masal dağında ünleyen gazal
Güz ve hasret yüklü akşam bulutu
Güz ve güneş yüklü saman kağnısı
Babamdan duyduğum o mahzun gazel
Ahengiyle dalgalandığım harman
