Hayat Dersi Şiiri - Özdemir Aydın 2

Suskunluğu korkaklık, ahlâki değerleri aptallık görenlerin yaşadığı çağa denk geldim...
Sevdayı da yaşadım, sevgiyi de...
Güneşli günler gördüm...
İnsanın her çeşidini tanıdım...
Ağır kış geçirmiş baharlara şahit oldum...
......ve yaş aldıkça ;
Aşka zerre kadar inancı kalmamış,
Kurşun yemiş ağlayan kuşlar gördüm.
Zerafetin, yaralı yüreklere daha çok yakıştığına kanaat getirdim...
Büyük hayallerin enkazı altında can çekişen umutlar gördüm...
Geceye yazılmış gül besteleri gibi boş sözler,
Yalan yere edilen yeminler,
Ardı arkası gelmeyen vaatler gördüm...
Kimse bana hayat dersi vermeye kalkışmasın,
Ben içimdeki yetimhanede büyümüş biriyim...
Hayat kırbacıyla kırbaçlanmış,
Yarını mechül bir yarayım ben...
Şu öksüz yüreğim yok mu, şu öksüz yüreğim,
Kör bıçaklarla doğrandı, Nemrut ateşinde pişti...
Duygularım öldüğünde henüz kozası görülmemiş bir şiirdim...
Yaşadığım acı badıreler bana şunu öğretti ;
Bu hayatta kalmak istiyorsan ya baş eğeceksin, ya mangal gibi yürekli olacaksın vesselam...