Hayat Deniyormuş. Şiiri - Emre Koçak

Azalıp, çoğalan dertler yükünün anlık unutulan mutluluklarına hayat deniyormuş, fısıldadılar kulağıma… Neyime yorulmuyorsam? Ben de anlamadım. Tutup, gelip geçenin düşüncelerine bakınca, bu gün ne alemdeyim onların içinde merak ediyorum.Siz de benim gibi uykusuz musunuz? Eski bir tanıdık nefesi koklamak geliyor mu içinizden? Bir kulisteyim ağlayan bir babanın dramında “gelin birlik olalım, dirlik bize emanettir çocuklarımızdan”, diyorum karanlık rüyadan uyanırken çığlık çığlığa.Düştümü gökyüzünde pervasız uçan kırlangıç? Hayal dünyamda perdeler kapandı mı? İnançlarım tükendi mi? Gelip geçen neden bu kadar sessiz? Cevap yok? Cevabım yok! Yalnız olmuyor. Yalnız bırakılıyoruz toplum mühendislerince.İnsanlar ve hayat üzerine sadece keyfimize ortak zamanları üflüyorum. Keyifli zamanlara dokunup, uçuşup yok oluyor zamanın tozları. Ben burdayım siz nerdesiniz? Tamam da neden ordasınız?