...Hayat...(deneme) Şiiri - Sevnur Şaylan

Bir çocuğun gözlerinde gördüm hayatı…Işıl ışıldı en karaları bile…Ve gülümsüyordu,benim yüzümde bir dudak kıvrımı olmadığında bile…isterdim…Bir çocuğun gözüyle bakmak dünyaya…Ve dünleri bir gazoz kapağına yarına değişmek…Mağlubiyetim sadece oyunlarda olsa…ve elimden alınan,kaybettiğim tek şey,misketlerim olsa…Ağlayışlarım sesli,yıkıcı,dayanılmaz ama hep bir çikolatayla susturulabilse…Yaralarım dizlerimde sadece koşmaktan olsa…Ve düştüğümde arkadaşlarım beni kollarımdan tutup kaldırsa…
Peki ya yine büyürsem? ...Yine yaşarsam…
Ben büyüdükçe,küçülse dünyam…
Görsem yine göreceklerimi,değer mi? ...
Ama hiç büyümesem…büyümeden çocuk kalsam…
Hayatta en nefret ettiğim sesi duymasam…Ben susarken,akreple yelkovan da sussa…tiktaklarını duymasam,gözüme sokmasa zaman geçtiğini…Geçtiği her anın bittiğini ve asla geri gelmeyeceğini…
Bu hayat,insan olunca mı zorlaşıyor? ..Bir kuş olsam ve hiç inmesem toprağa,konmasam bir dala,öylece süzülsem dursam mavisi en bol yerlerde,insanları tepeden bile seyretmesem,dönüp de bakmasam maviden başka hiçbir şeye…
Kanadımı vururlar mı onlar? ...Vururlar…İnsanın canını nasıl acıtıyorlarsa düşünmeden,onu da yaparlar…Ne yani? ...
Aklımız vardı da,insan mı olduk? ...
Düşünebiliyoruz diye,hep iyiye mi düşündük? ...
Düşünmeyi bildik mi? ...
Yaşamak için kalbimiz varken,yaşamayı,yaşatmayı bilmek için akıl varken,biz ikisini dengelemeyi başarabildik mi? ...
Peki ya düşünmek,yaşatmayı öğretirken,yaşamayı öğrendik mi? ..
Mükemmel diiliz elbet…hep bir yanı ağır bastı terazinin…
Kendimize bile hile yapmayı öğrendik…Bencilleştik…
Ve insan kılıfının altında,insanlıktan çıkmayı becerdik…Nankörlük insana mahsus…Ve bedene ve ruha nankörlük etmeyi bildik…
Somutken sustular…
Soyutlaşınca konuşacaklar…