Hayat Dediğin Nedir Şiiri - Zekeriya Efi ...

Islak bakışlara,
İncinmiş kar tanesi değdi,
Ağladı hicranından gece…

Kar kokusu hapsedilmiş,
Sevgiye aç yürek diline…
Soğuk bir ayda,
Mutluluğa,
Giyinmiş atlar…
Önde bir adam,
Atlılar…

Bir kenara yığılmış keder,
Çığlık çığlığa…
Uçuruma düşen kelimler,
Yanan cümleler,
Rüzgârda uçuşan sesler,
Yüreği okşayan imgeler,
Örselenmiş bir hayat…
Yığılmış,
Dağ gibi,
Dipsiz bir karanlığa…

Kuytuda biriktirilmiş gözyaşı,
Her sefer…
Sesinde inleyen sevda,
Yırtılmış hatıralar,
Yağmalanmış saatler,
Çalınmış zamanlar,
Ötelerden emanet…

Vagonlar akar sırt sırta,
Siperde gibi…
Siper,
Hayatın yüklerine…
Omuzlar çökmüş,
Sevginin ağırlığından…

Kucaklanan acıların,
Ritmi…
Çalar durmadan,
'An'larım…
Bitmiş,
Anlarım…

Ceplerde biriktirilen,
Çakıl taşları…
Masum bir çocuğun,
Hayalleri,
Yanakları kırmızı,
Pabuçları yırtık,
Hala;
Gülümseyen bir yüz…
Öksüz! ..

Ellerimde halatlaşan,
Düğümler…
Yosunlarla eğleşen,
Balıklar…
Dalından koparılan,
Kelebekler…
Suyun belleğinde yazılı adım…
Issız ağaçlar,
Düş satan çocuklar,
İşte ben bu kadarım,
Bu kadarcık benim! ...

Hayat dediğin ne ki;
Yatağımın sıcaklığı kadar…