Hayat Dediğin Şiiri - Hayrullah Gülsün

Ey evlatlarım!
Bakıp da halime aldanmayın.
Bu kocamış ağaç, genç değildi sanmayın.

Bir zamanlar toprak gebeydi tohumlarımıza.
Kalu bela deyip açtık gözlerimizi dünyaya.

Gökyüzü çatımız, yeryüzü döşeğimizdi.
Gözümüz oldu güneş, ısıttı içimizi.

Besledi bizi bulutlar merhametiyle.
Kol kanat gerdi bize toprak ana .

Fidan olup büyüdük.
Ağaç olup güçlendik.

İlerlerken hayatın meşakkatli yolunda.
Fire verdik, iman savaşında.

Kestiler gövdesinden cahiller meyve verenimizi.
Yuttu maddiyat canavarı kibirlenenimizi.

Kimimiz boş kütük olup ses çıkardı.
Toplandı etrafına yalakalar alkışladı.

Kimimiz cahile basamak olup ezildi.
Kimimiz bilgiye sayfa olup yüceldi.

Kimimiz aynı gemide olduğunu unuttu.
Gemiyi deldi, dalgalar tarafından yutuldu.

Geçti başımdan ne fırtınalar ne rüzgarlar.
Allah’ın yardımıyla atlattım nice badireler.

Geldim yolun sonuna,
Herkesin varacağı kapıya.

Kırıldı kolum kanadım.
Kurudu gövdem.

Sarardı yapraklarım, düştü toprağa.
Meyve veremez, yük oldum toprağa.