Hayat Çizgisi Şiiri - Özlem Yanar

Dünya, kocaman bir söğüt ise
İnsan, dallarına tutunmuş gariplerdir
Hayat, anlayana tek öğüt ise
Zulüm, kollarına dayanmış dertlerdir..

Ağırlık çalışmalısın yaşamak için
Cılız kalırsan, daldan düşersin
Çok abartırsan, terse dönersin
Dal elinde kalır yine düşersin..

Gerçekten gurur verici midir kuvvetli olmak?
Yoksa daha mı ağırlaştırır yükü
Başka dallara uzanmak?
Yükleri hafiflesin diye düşünürken
Gücün biter bırakırsın dalı
Ya da dal dayanmaz elinde kalır.

Dengeli davranmak gerek
İp cambazı olmalı
Hem ipi görmeli, hem kimin ipi olduğunu bilmeli
Hem de o incecik çizgide yürümeli.. Ağır ağır..
Koşmaya çalışırsan ipten düşersin
Ya da ip kopar, taşıyamaz yine düşersin..

Demek ipte yürüyüp, dalda tutundun
Can kadar önemli bir şeyi unuttun
Yaşadın kendince bihaber sevgiden
Cananın kalbindeki gülleri kuruttun

Yaşadığını sanıyorsun değil mi?
Sana dalı uzatanı düşündün mü peki?
Hala düşmediğine şükredip
Dalın kırılmaması için dua ettin mi?

Açmış güllerin hepsi, yüzünden belli
Şimdi yaşamayı öğrendin, oldun kelli felli
Sıranı savdın, sunulan son hediye besbelli
Nihayetin, ölümün etti tecelli..