Hayat Çizgisi Şiiri - Ali Kozan

şuncacık kalıyorum ellerinde
ellerinde ataerkil şehirler kuruluyor
heykeller, kahvehaneler, oteller
berduşluğu tahsilli hüznün
ve geçici bir suçluluk duygusunun tadı
tastamam uyuyor hoppalığına hayatın
otellere benzeyen kadınlar
şaşıyorum, şuncacık yeri yok
sokaklarda anılarımızın

büyüdükçe şehir, küçümsüyor ellerini
ellerinde eril kavramlara dönüşüyor
huzursuzluk dağıtan filozof
el işi bir kafeste çalımlı kuşları
adım başı birileri
adım başı anlamdaşını vuruyor
şehirlerde gece, şımarık bir çocuk dahası
uyumak istemeyen
uyumak istemeyen kadınları yoklayan
ey yakışıklı huzursuzluk
kanatlarımı çekip yanına al
heykeller tünemek içindir
çatı katları kaçamak
şimdi güler yüzlü sözcükler istiyorsun
davetkâr, tutarlı, dirençli aynı zamanda
umarsız bence de biraz güleç olmalı
karşı kaldırımda öylece
kalın. kalın çizgilerde terk ederken ayrıntılarımı
peşinen söylemeliyim evvela
çoktan dolmuştur
kahramanlık kadroları hayatın
ve ben şuncacık kalıyorum ellerinde
eller ki, silaha nasıl düşkünse
hayata da öyle