Hayat bunu bana öğretti

Hayat bunu bana öğretti
Doğdum, büyüdüm, hayata atıldım. Yaşam denen bu okul bana çok şey öğretti bu güne gelirken. Hayatım boyunca kendi rotasını ve kendi yol haritasını çizen biri olarak çıktığım bu hayat yolculuğumda bu güne kadar yaşadıklarımdan hiç bir zaman pişman olmadım. Yaşadıklarım benim için deneyim oldu. Hiç bir zaman pişman olacak bir günüm olmadı, çok şükür böyle bir şey yaşamadım.
Her zaman olduğu gibi bu yaşıma kadar doğrularım olduğu kadar, insani kusurlarım da, yanlışlarım da oldu ama her zaman kendimi sorgulamayı bildim.
Vicdanımı, onurumu, şerefimi lekeleyecek, kirletecek, rahatsız edecek geçmişim olmadı.
Her zaman, her yerde, her an aklıma ne geldiyse, o an ne düşündüysem, neye inandıysam onu söyledim, onu yaptım. Yapmaktan ve uygulamaktan da utanmadım, çekinmedim. Dediğim gibi bu güne kadar hiç bir anımdan pişman olmadım, pişmanlık duymadım.
Yaşadığım bu hayatta ne amalarım oldu ne de keşkelerim.
Bu güne kadar da hiç bir zaman yaptıklarımdan dolayı kendimle vicdan mahkemesi yapmadım. Yapanlardan da olmadım. Bazen gerçek olduğu gibi bazen de sahte yüzlü dostlarım, arkadaşlarım oldu ama ben her zaman dugularımla yaşadım bu güne kadar.
Hayatta benim için değerli olan gerçek dostluğa, arkadaşlığa önem verdim.

Hayatımın hiç bir döneminde, hiç bir zaman sevgime, saygıma, sadakatıma sınır çizmedim ve çizenlerden de olmadım. Eğer sevdiysem, inandıysam sonuna kadar gittim ardından. Hiç bir zaman tereddüt etmedim, kuşku duymadım. Eğer birini sevmediysem, dostluğundan arkadaşlığından kuşku duyduysam o zaman da zaman kaybetmeden anında ilişkimi bitirmeyi bildim.
Bu hayatta hiç kimse vazgeçilmez değil, bu güne kadar vazgeçtiklerim bunu çok iyi bilirler. Bendeki onu öldürdüm. Hiç bir zamanda hasretini, özlemini, acısını, pişmanlığını çekmedim. Bunca zaman içinde kırıldığım noktalar oldu ama kırdığım, incittiğim insanlar da oldu. İnanın bana insana özgü bir duyguyla kırıldım ama beni kıranları da hayatımın hiç bir döneminde affetmedim
Belki onlar bunu benim saflığıma verdiler belki de yadırgadılar. Belki de içten içe sinsice güldüler, alay ettiler benimle. Aslında bu insanların unuttukları bir tek şey vardı, o da şuydu: ben hayatımın hiç bir döneminde, hiç bir zaman aldanmadım. Aslında aldananlar onlar oldular. Ve bunu hiç bir zaman bilmediler. Bu insanlar aslında şunu çok iyi biliyorlar ki ben her zaman insan kazandım ama hiç bir zaman insan kaybetmedim. Sadece zamanı gelince bu insanlardan vazgeçmeyi bildim hepsi bu kadar.
Bu arada oturdum düşündüm, kendi kendime sorular sordum ben nasıl bir insanım diye. İyi miyim, kötü müyüm bunu bilmiyorum ama bildiğim bir tek şey var bugüne kadar insanın iyisiyle de tanıştım kötüsüyle de tanıştım ve insan kalmaya karar verdim. Benden önce gelmiş geçmiş tüm insanları okul ettim kendime. Hayat bunu bana öğretti

25/01/2014
Doşt Şeref