Hayat Bu Şiiri - Neriman Keten

Hayat Bu

Yazmayı unuttum
Harflerim suskun ve yitik
Bir zamanlar
Sevdanın karasıydı sevgim
Şimdi tüm duygularım felçli ve yitik
Varlığınla yokluk yaşamak bitirdi bu sevdayı
Sızısını hissetmediyse yüreğin gidişimin
Anlayamamışsın ki susmalarımı
Neye yarar sevmek karşılığı yoksa diye
Hayat kısa dostum hayât çok kısa
Günün sayısız ceplerini dolduruyorum ben gönlümce severek tıka basa

Gemileri yakanlar
Gülümsetiyor beni
İncir çekirdeği ile dans eden öfkeleri
Zamansız sığırcık kuşlarının göçleri gibi
Turnalarım kalmış soğuk iklimlerde
Bir ben var içimde şimdi
Kaybetmeden yaşattığım o kız çocuğu
Her kapaklanışında hayata acısa da avuç içleri
Unutmadı gülen gözlerle bakmayı
Unutmadı çocukça masumca sevmeyi
Ben bitmem tükenmem diyenlerin
Koşullu sevgisiyle yitemem
Ben bana lazımım dostum
Hayat kısa hemde çok kısa

Gecelerde değilmidir yarı ölüm
Sorgusuzca gelen
Vakti gelince kal desende duramaz giden
Duramaz
Gelmiştir gitme vakti
Gidene kal demek tok insana sofra donatmak misali
Sevgimle yüreğini doldurup doyanlar
Şimdi başka gönül sofralarında sevgi mezesinden pay alma derdinde
Veren el alan elden üstündür her zaman
Lakin sevgilerde bitermiş
Unutulurmuş verilen sözler
Edilen yeminler
Unutmak unutabilmek ne büyük bir lütuf bir bilseler
Unuttum ben
Unuttum gidenlere verdiğim değeri
Şimdi verebildiğim soğuk bir baş selamı

İsraf edemem sevgimi haketmeyene
İsraf edemem gönlümü
Bana dost görünüp derdimi bilenin
Yaralarımı defalarce kanatmalarına
İzin veremem

Benden ah almayagörsünler
Benden beter oldukları gün gibi aşikar
Kalbi eğri olanın yüreğinden doğru sevgi çıkmaz
Basitliği oynaklığı elbet çıkar gün yüzüne

Hayat bu dostum hayat bu
Zemheride yandırır Ağustosta dondurur
Ve
Sonlar yeni başlangıçların önsözüdür