Hayat bir oyun insanlarsa soytarı

Bir elimde ateşten meşale karanlığımda güneş gibi parlarken diğer elimde bozbulanık bulutlar yüreğime sel sularını akıtmakta. Kendi ellerimle ben düştüm bu ikileme. Ya güneşimi sel sularına kaptırdım ya da suları ateşimle buharlaştırdım.
Hayat bir oyun insanlarsa soytarı. Padişahım çok yaşa padişahım çok yaşa. Bir ben sultanlığı yaşanmakta ve savaşlar var mı benden daha iyisi iddiası üzerine çıkmakta. Yukarı tükürsen bıyık aşağı tükürsen sakal önüne tükürsen Allah'ım çok şükür yağmur yağmakta.
Ne bu yağmurlar dinecek ne bu sel suları bitecek. Bu dert benimle beraber mezara gidecek. Ama hayır elimde yine bir meşale olacak ve umut ışığım yanmaya devam edecek. Bu afakanlardan bu karabasanlardan beni kurtaracak. Çünkü ben kendi elimle düştüm bu çukura. Öyleyse kazıya kazıya çıkacağım ben gün ışığına.
Hayat bir oyun insanlarsa soytarı. Ne krala padişahım derim ne de soytarı gibi dolanırım bu dünyada. Lütfen insanlar acımayın bana. Yüreğinizin ne kadar kirli olduğunu ben bilirim. Beni bulaştırmayın kirli emellerize.
Yok bu dünya yaşanacak kadar güzel değil. Tek kelimeyle berbat. Ama bir şey var ki işte odur hayatı yaşanılır kılan. O da bir kadını sevmektir ve o kadından gül kokulu çocuklar dünyaya getirmektir. Allah'ım ne olur bütün çocukları koru. Onlar kediler dünyasında güvercinlerdir.
Hiçbir şeyden korkmadım insandan korktuğum kadar. Derler ki gözlerin ne güzel ondan sonra seni gözyaşlarına boğarlar. Daha sonra da elleriyle yaşlarını silmeye gelirler. Bilmezler ki dal bir kez kırılmıştır ve yeşermek başka bahara kalmıştır.