Hayat bir Lunaparktır, ve sonra sen büyü ...

Düştüm sonra.
Büyümüştüm,
artık düşünce dizlerim iyiden iyiye
sızlıyordu.
Hızla büyüyen bedenime inat,
düşüncelerim, aklım, görgüm zayıftı hala..
Hep üç adım gerisindeydim yaşantımın.
Mutluluk,
havaalanı olmayan şehrimin semalarında
fırtınadan kaçmış bir uçağa,
uzaktan bakmaktı benim için.
Büyümüştüm,
dizlerim kanıyordu her düşüşümde.

Bir kez yoksaydın mı onu,
seni bir yokluğa taşıyacağı,
içinden çıkılmaz
bir girdaba sürükleyeceği gündür o gün.
Hayat
kendisini ciddiye almayanı
siliyordu kavgasından.
Böyle olmadı neyse ki;
ben büyüyünce
hayatı çözümleyip
ona karşı bir duruş belirledim kendime,
özlemlerimi yanıma alarak.

Artık hiçbir şey çocukluğumdaki gibi
görünmeyecekti gözüme.
Bunu bilmek acı serpiyor,
ezberleyerek sürdüğüm yaşantıma.
Ezberini iyi yapmayanın
tökezleyip düştüğü,
en yakınında
onunla ezbere
beraber katılanlar tarafından
üstüne basıldığı,
sürekli birilerin bir yerlere yetişmek ve birbirleriyle
rekabet etmek zorunda bırakıldığı,
cellatların kol gezdiği
bir dünyaydı,
büyüdüğüm dünya.
Cicili bicili süslerle örtülenmiş
kirli çamaşırlı hayatlar,
rengarenk neon ışıkları altında
saklanmaya çalışılan gözyaşları,
haksızlığa düşenlerin içlerinden kopan,
ki kulak verirsen
yüreğini parçalamasını göze alacağın
çığlıkları,
sarmalamış etrafımı.
Hayat bundan ibaret işte
büyüyünce..

Lunapark kapanmadı oysa
çocukluğumdaki gibi duruyor;
çocuk gözlerimle bakmaya kalkarsam.