Hayat Bildiğin, Düşler de Dalında Bir İn ...

Hayat bildiğin gibi be
Uzun bir yoldayız
Düşe kalka gidiyoruz
Aydınlık günlerin arkasına saklanıp
Karanlık gecelere isyan ediyoruz

Aslında tanımıyoruz
Ne kendimizi
Ne de karşımızdakileri
Yalan sohbetlerle
Hayatı anlamlandırmaya çalışıyoruz
Ve en çok kendimize yalan söylüyoruz

Anlatamıyoruz da kimselere
Ne olduğumuz kişiyi
Ne de içimizdeki derinliği

Sığ yaşıyoruz hayatımızı
Daha az acı verdiği için
İzin vermiyoruz ki
İnsinler derinlerimize
Ama hep onların derinlerinde kaybolmak
Hep onların acılarını dinleyip
Kendimize acımak asıl istediğimiz

Bir incir bağında yaşıyor sanki düşlerimiz
Önce, yemyeşil el değmemiş
Kimse dokunamamış
Kimse koparamamış dalından
Koparmaya çalışınca
Bembeyaz saf bir süt akıyor

Sonra yıllar geçiyor, morlaşıyor
Koyu bir renk alıyor düşlerimiz
Teker teker kaybediyoruz hepsini
Ağır geliyor dalına
Birer birer kopup gidiyor ellerimizden
Toprakla kavuştuğunda ise
Bir anda darmadağın oluyor.
Engel olamıyoruz
Sadece düşüşlerini izliyoruz

Ama ne hayatta
Ne de incir tadında düşlerimizde
Bulamıyoruz kendimizi
Çoğu zaman
İnciri dalından kendimiz koparıp yiyoruz
Hayatı anlamlandırmak uğruna
Düşlerimizi harcıyoruz