Hayat Beni Çizsin Şiiri - Nihal Mirdoğan

(Velhâsıl kelâm baştan sona hüzüne selâm )

Karayel, buz gibi eserken dağa
Sisteki nurları sezemedim ben
Adağımdan koptu tesbih tanesi
Gündeki sırları dizemedim ben

Bu bendeki hüznün derûnî sesi
Bozuk rüzgârların diyâr nefesi
Acıtır ruhumun sivri köşesi
Cefâlı yerleri ezemedim ben

Sürgüne mıhlanmış yolda gezerken
Kurşunlu tanyeri âhâ benzerken
Yankılanan sesler bağrım ezerken
Zemheri zârları çözemedim ben

Saadeti bulan fecr vakti amma
Zamanın zamana bir akti amma
Saatler,ödenmiş ter nakti amma
Yıllarca kârlara sızamadım ben

Bağrı taş harflerden hüner bekledim
Sinemde yüreğe yürek ekledim
Şakıyan dillere hınçlar yükledim
Dudaksız türleri büzemedim ben

Sanki cefâ bahçem dökmüş çiçeği
Akşam sefaları,ateş böceği
Yalnızlığa kurmuş ya geleceği
Yemyeşil kırları yazamadım ben

Bilmem ki nereye gider bu beden
Gözüm toprağını dört nala eden
Terli atlardaki nallarla, neden
Bendimden surları kazamadım ben

İğreti isimler gelir sözlere
Balçığı yapışmış âmâ gözlere
Baka baka bıktım,köhne özlere
Gördü, aşk pirleri, kızamadım ben

Su oldum, yaş oldum, şu saf çenemle
Sora sora, boyum, bosum ,enimle
Yollarda yürüyen yok mu benimle
Emektar terleri süzemedim ben

Halbuki ne idi insanlık hâlim ?
Sustuğumu bildim,durdum sağ salim
Gâh susmadım, dedim, buydu ahvâlim
Attığım turları çizemedim ben

Hayat, beni çizsin bir köşesine
Mührü vursun artık hâl kaşesine
Gülnihâl'i katsın pür neşesine
Coşkun diyârları gezemedim ben
... Turna katarını düzemedim ben