Hayat Beklemez Delikanlım

Zar zor açtı gözlerini,
Güzelim uykudan uyanmak öyle zor geliyordu ki…
Hava karanlık ve yağmurluydu.
Kapattı gözlerini, yorganını çekti.
Kalkmasam, gitmesem, dedi.
Yorgundu hem de çok yorgun.
Beyni, bedeni ve yüreği yorgundu.
Alıp başımı gitsem, dedi.
Gitsem beni kimsenin bulamayacağı bir yere.
Çok değil, birkaç gün yeterdi ona,
Biraz kafasını dinlemek, düşünmekti tek istediği.

İstemeye istemeye kalktı yatağından,
Yatağının yanında duran suyundan büyük bir yudum aldı.
Kalk yorgun savaşçı, kalk! Dedi.
Gün uzun ve yapacak işi çoktu.
Oysa daha 19 yaşındaydı,
Yakışmıyordu bu yorgunluk ona.
Ama… Sanki dünyayı sırtında taşıyor gibiydi.
Yıllardır üniversite diye diye çalışmış,
Gecesini gündüze katmıştı.
Dershanelerde geçmişti çoğu hayatı.

Evet değmişti bu çabaya ama…
İşte o ama var ya kendine bile açıklayamadığı…
“Hele bir kazan üniversiteyi”, derdi, annesi.
“Üniversite hayatı ayrı bir dünyadır,
Hayatın boyunca unutamazsın o günleri”.
Aslında haklıydı annesi, memnundu üniversiteli olmaktan.
Ama yorgundu işte, ne yaparsa yapsın atamıyordu yorgunluğunu.
Belki de artık amacı kalmamıştı,
Yıllardır gerçekleştirmek istediği amacına ulaşınca,
Sudan çıkmış balık gibi kalmıştı.

Henüz düşünemiyor, ne yapacağını bilemiyordu ki…
Rüzgârın önünde savrulur gibiydi.
İşte, dedi. İşte istediğiniz oldu.
İyi bir okul iyi bir yaşam, diyordu çevresindekiler.
İyi bir geleceği belki garantilemişti ama,
Ya bugünü ne olacaktı?
Ya yaşayamadığı çocukluğunu, gençliğini kim verecekti ona?
Nasıl eski canlı hayata bağlı delikanlı olacaktı...
Bugünün yaşanmamışlıklarının üstüne, nasıl bir gelecek kuracaktı?

Başı farkına varmadan sağa sola sallandı,
Bir şeyleri kovmak istercesine...
“Silkinmeli, kendine gelmelisin, bu sen değilsin” dedi.
Aynadaki aksine…
Uykularını düzenlemekten başlamalıydı işe,
Duruşunu dikleştirmeli, bakışlarını ısıtmalıydı,
Önce kendine güven veren biri olmalıydı…
Hayat beklemez delikanlım,dedi.Hayat beklemez!

Kim bilir belki bir gün...
Belki bir gün çocuklarımla yaşarım çocukluğumu,
Belki bir gün oğlumla yine genç olurum.
Yarım bir gülümseme yayıldı yüzüne…

Hayat elinden gidiyordu,
Geçen zaman geri dönmüyordu.
Tek ben değilim ki, diye düşündü, tek ben değilim…
Herkes geçti bu yoldan, öyle ya da böyle.
Demek ki büyümek böyle bir şey, dedi.
Garip bir gurur duydu. “Büyüyorum”,dedi.
Ve aynada göz kırptı kendine,

Bekle hayat ben geliyorum…

22.02.2010