Hayat Bazen Zar Tutar Şiiri - Gülay Özdemir

Sen istemesen de,
bazen yakar insanı hayatın getirdikleri.
Yandıkça küle dönersin,
savurur seni ordan oraya,
vurgun yemiş gibi sersemlersin.

Dünya denen yerde nefes almak,
bir kibrit çakmak gibidir;
alev alev yakar ömrün,
ruhun bam teline dokunan acılar.

Her dokunuş, kapanmayan yarayı hoplatır,
mızrabın teli derinden kanatır.
Her şey boğazında düğümlenir,
yutkunamazsın.

Çünkü önüne hep
hileli atılmış zarlar çıkar.

Ve sorarsın kendine:
“İyi zar tutmuş muyum hayata?
Yoksa her şeyi bilenlerin gölgesinde
kaybettiklerimin içinde mi kaldım?”

Her şeyi biz biliriz ya hani dedirtenler olunca,
işte o an anlarsın:
hayatın zarları masaya değil,
kalbine atılmıştır.

02.09.2022
~Gülay Özdemir ~