Ben varya ben... diye başlamak vardı
Küfürler dilimin ârında kaldı;
Kalbim fesatlaştı, gönlüm karardı
Yaşantım şeytanın kârında kaldı.
Ruhumla zıtlaştım can kafesimde
Sağır oldu nefsim yürek sesimde
Günaha bulaştım her nefesimde
Cennetim cürmümün nârında kaldı.
Nefsimi besledim, gönlümü yordum
Gafletle büyüyen fena bir ur’dum
Amelsiz ilimle övünüp durdum
Her iyi niyetim yarında kaldı.
Ecelle randevum dedim hep ırak
İnecek yok derken geldi son durak
Ahiret tarlası tohumsuz, çorak
Aklım bir yokluğun varında kaldı.
Bırakmadım aksın hırsım sızarken
Şehvim katmerleşti kalbi bozarken,
Alem gül bağında gezip tozarken
Gözlerim bahçenin hârında kaldı.
Sebatım olmadı hiç bir yararda
Geçmedi üç günüm aynı kararda
Beşikten mezara ömrüm zararda
Dünyada kazancım karında kaldı.
Dağlar kadar günah dünya hediyem
Ben yaptım, ben ettim, kime ne diyem
İşte böyle dostlar hayat bakiyem
Tövbem fiğanımn zârında kaldı.
03NİSAN2011
Kayıt Tarihi : 9.6.2011 16:25:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!