Hayat Avuçlarımda Fesleğen Yeniden

hayat avuçlarımda güz yaprağıydı
tuz mu yağmıştı ne
içimdeki yaşama sevincine
kapandım içime
hiçbir dize şemsiye olamıyordu
sonra eski püskü bir mahalle
yeni bir sevinci öptü
hem de çabuk çabuk
bir saniye bile ziyan etmeden
biraz utangaç ve mahcup
iki karşıt yüz arasında bir dünya
bahara uyanıyordu

hayat avuçlarımda güz yaprağıydı
ellerin ellerime değdi
bütün vadiler yeşerdi
demek mevsimler sırayla değil
heyecanla değişirmiş
hayat bunu öğretiyordu
ve tutkunun gücü
cesareti böyle ateşliyordu

küçücük bir bahçeye
gizlice girdi hayat
tedirgin bir karaltı altında
ve erişilmez bir yasak tadında
yani
hayat avuçlarımda güz yaprağı iken
taptaze bir fesleğen oldu yeniden