ben öldüğümde dostlarım
nefreti sevgisine galebe çalan insanlar
kalın gövdeli ağaçlara yaslanacaklar
çünkü onlar için yorgunluktur yaşamım
yine de sükûnet bulmayacak kalpleri
kan revan içinde avuntudan ibaret
ömür sürecekler bıçak sırtında
biz ki eksildiğinde azalmayanlarız
ve size bir nâra bir yemin bir yankı
dokunaklı bir şarkı fısıldayacak mezarım
ben öldüğümde dostlarım
gök genişledi sanacak akbabalar
korkuluklar bağdaş kuracak tarlalara
ardımdan kuduran iştahları
çocuklar serpilene kadar sürecek
her veda ayrılık demek değildir
katıştığım tohumlarla döneceğim aranıza
imtina etmeyin onlarla boğuşmaktan
çocuklar adınıza kendi adlarından
ve toprak yağmurdan fazla muhtaçtır kanınıza
Kayıt Tarihi : 19.12.2021 00:29:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
